Wanda Panfi i Mieczysław Szymajda z nagrodami Fair Play PKOl

Wśród wyróżnionych znaleźli się także przedstawiciele naszego województwa, których kandydatury zgłosiła Regionalna Rada Olimpijska w Łodzi. Wanda Panfi, obecna na uroczystości oraz Mieczysław Szymajda, w którego imieniu wyróżnienie odebrał Mieczysław Nowicki.

Mieczysław Szymajda to nauczyciel wychowania fizycznego i trener z ponad 30-letnim stażem. Jest absolwentem Ukończył Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie. W wieku 18 lat zrezygnował z grania w piłkę nożną i zajął się bieganiem na średnich i długich dystansach, a także triathlonem. Pięciokrotnie ukończył w Warszawie Maraton Pokoju, startował też na Helu, w Pucku oraz w Berlinie. W 1979 roku, tuż po skończeniu szkoły średniej, założył klub LZS Maraton Domaniewice (obecnie UKS Błyskawica). W niewielkiej wsi Domaniewice (woj. łódzkie), liczącej niewiele ponad 1200 mieszkańców, wychował trzech olimpijczyków – łyżwiarzy szybkich Zbigniewa Bródkę i Artura Janickiego oraz oszczepnika Cypriana Mrzygłoda.

Od początku swojej pracy nauczycielskiej wynajdował uzdolnionych sportowo uczniów i zachęcał do rozwijania talentu, początkowo skupiając się na lekkoatletyce, a później poszerzając zakres zainteresowań. W kolejnych latach sam przygotowywał dla uczniów przyszkolne lodowisko, wylewając nocą wodę, aby mogli nauczyć się jazdy na łyżwach. Łyżwiarstwo stało się również jego pasją, zaś od 1995 roku kolejni uczniowie domaniewickiej szkoły osiągali sukcesy w ogólnopolskich finałach popularnych wówczas wieloetapowych zawodów m.in. Złoty Krążek, Błękitna Sztafeta. Mieczysław Szymajda przygotowywał młodzież do zawodów w short tracku, ponieważ nie miał możliwości zapewnienia grupie treningów na torze długim. Przygotowuje młodzież do startów w wielu dyscyplinach, od łyżwiarstwa zimą po lekkoatletykę latem m.in. rzut młotem, dyskiem i oszczepem, pchnięcie kulą, biegi krótko i długodystansowe. To prawdziwy pasjonat, który całe życie poświęcił sportowi. Pomimo trudności finansowych i organizacyjnych zdołał wyłowić wiele talentów i czyni to nadal z niezwykłą pasją i zaangażowaniem. Jego najbardziej znanym wychowankiem jest oczywiście czterokrotny olimpijczyk, złoty i brązowy medalista z Soczi 2014 Zbigniew Bródka.

Wanda Panfil to najbardziej utytułowana zawodniczka w polskiej historii kobiecego maratonu. Mistrzyni świata z Tokio 1991, dwukrotna olimpijka, zwyciężczyni najbardziej prestiżowych maratonów świata.
W 1987 roku po 10 latach kariery na bieżni zadebiutowała w maratonie. Drugie miejsce w Berlinie i obiecujący wynik 2:32:01 otworzyły jej bramy najbardziej prestiżowych maratonów świata i igrzysk olimpijskich w Seulu 1988, gdzie zajęła 22 miejsce. W roku poolimpijskim zajęła drugie miejsce w Londynie windując rekord Polski do poziomu 2:27:05. Ogromny przełom i ustalenie miejsca w ścisłej czołówce światowej nastąpiło w kolejnym sezonie. Panfil rozpoczęła go od zwycięskiego maratonu w japońskiej Nagoi. Półtora miesiąca później triumfowała w Londynie, a na początku listopada wygrała Maraton Nowojorski. Pomiędzy zwycięstwem londyńskim a nowojorskim startowała z powodzeniem na stadionie. Zwyciężyła w Igrzyskach Dobrej Woli na dystansie 10.000 m i zajęła 7. miejsce na mistrzostwach Europy w Splicie. Sukcesy w roku 1990 zyskały uznanie wśród kibiców. W plebiscycie „Przeglądu Sportowego” została wybrana najpopularniejszym polskim sportowcem.
W kwietniu 1991 startem w najstarszym maratonie świata w Bostonie odniosła zdecydowane, ponad dwuminutowe zwycięstwo mijając metę w doskonałym czasie 2:24:18. Półtora miesiąca przed mistrzostwami świata ustanowiła w Oslo rekord Polski na 10.000 m (31:53.83). Niezwykle trudne warunki atmosferyczne na MŚ w Tokio były największym przeciwnikiem zawodników w konkurencjach wytrzymałościowych. Wanda Panfil była jednak przygotowana na każdy scenariusz i po raz kolejny udowodniła, że nie ma sobie równych. Zdobyła pierwszy żeński medal w historii polskich startów w mistrzostwach świata. W podsumowaniu roku 1991 po raz kolejny została najpopularniejszym sportowcem kraju wg czytelników „Przeglądu Sportowego”.
Rok później zajęła 6. miejsce w Bostonie i po raz drugi dostąpiła zaszczytu reprezentowania Polski na igrzyskach olimpijskich (Barcelona 1992). Kontuzja wykluczyła ją z walki o medal i zakończyła rywalizację na 22. pozycji. W kolejnych latach poświęciła się pracy trenerskiej w Meksyku, a pod koniec drugiego dziesięciolecia XXI wieku zgromadziła wokół siebie grupę biegaczy z Tomaszowa Mazowieckiego firmując ją swoim nazwiskiem.
W ciągu całej kariery sportowej 3-krotnie startowała w przełajowych mistrzostwach świata, 5-krotnie w Finale Pucharu Europy i zanotowała 16 występów w meczach międzypaństwowych. Ustanowiła 9 rekordów Polski na stadionie w biegach na 3.000, 5.000 i 10.000 m. Zdobyła 30 medali mistrzostw kraju (w tym 14 złotych) na stadionie i w hali, w biegach ulicznych i przełajowych. Po wielkiej karierze sportowej pracuje jako trener i animator różnych grup wiekowych. Jako wielki autorytet skupia wokół siebie ludzi chcących być aktywnymi sportowo. W uznaniu jej postawy i zasług jedną z ulic w Tomaszowie Mazowieckim nazwano jej imieniem

.

Rada Fair Play PKOl, która wyłoniła laureatów 55. i 56. Nagrody, to także wielcy mistrzowie i osobistości polskiego sportu: Sebastian Świderski, Ewa Pajor, Adam Małysz, Tomasz Kucharski, Katarzyna Smolik, Katarzyna Zillmann, Michał Rynkowski, Zbigniew Bródka, Kajetan Duszyński, Hubert Hurkacz, Ewa Kiełbasińska oraz Hanna Wawrowska – przewodnicząca.