Takich pieniędzy nie dostaną nigdy

Zawodziński w liście do zespołu teatru napisał, że zbyt długo tolerował stan ekonomicznego terroru, że jest zmęczony występowaniem w roli petenta, domagania się szacunku i dlatego da sobie z Jaraczem i Łodzią po zakończeniu sezonu święty spokój.

Oczywiście wszystko przez kasę. Roczny budżet teatru to 8–9 mln złotych(!). Na nogi postawiłaby go podobno dotacja o milion, półtora miliona wyższa.

O takich pieniądzach cały łódzki sport może tylko pomarzyć. Nie dostanie ich nigdy, bo porusza się na nizinach, a nie obszarach kultury wysokiej(?), którą trzeba ze wszystkich stron dopieszczać i pozwalać na realizowanie artystycznych wizji.

A pomyśleć, że w Anglii na mecze Premier League czy w Hiszpanii na pojedynki Pirmiera Division chodzi się jak do... teatru. Bilety są drogie, obecność na trybunach w dobrym tonie, ba, to rodzaj snobizmu. W poniedziałek w pracy zazdrość kolegów wzbudza wyznanie, że było się na hitowym spotkaniu Barcelony z Realem Madryt.

U nas do takich zachowań i takiego patrzenia na sport droga daleka, ale też nie mieszkamy po zachodniej stronie Europy, tylko na jej przeciwległym krańcu.