Złote Maski rozdane. „Ziemia Obiecana” najlepszym spektaklem

Przed spektaklem w Teatrze Wielkim (dziś, w piątek) rozdane zostały Złote Maski. Łódzcy recenzenci ogłosili werdykt po raz 25. podsumowują dokonania łódzkich teatrów w sezonie 205/16.

Złota Maska za najlepszy spektakl przypadła Teatrowi Nowemu im. Kazimierza Dejmka za „Ziemię obiecaną” Reymonta w adap­tacji Michała Kmiecika i w reżyserii Remigiusza Brzyka. Za role nagrodzona została Monika Buchowiec z Nowego (Grace w „Dogville” Larsa von Triera i Pisarka w „Więcej niż możesz zjeść” Doroty Masłowskiej).

Do Teatru Nowego powędrowała też Złota Maska za scenografię. Otrzymał ją Mirosław Kaczmarek za oprawę do „Dogville”.
Najlepsza reżyseria:Grzegorz Wiśniewski, twórca wyśmienitej „Marii Stuart” Fryderyka Schillera zrealizowanej na dyplom Wydziału Aktorskiego PWSFTviT w Teatrze Studyjnym, oraz Agnieszka Olsten za spektakl „Komediant” Thomasa Bernharda przygotowany w Teatrze im. Stefana Jaracza. Za najlepszą rolę męską nagrodzona została Agnieszka Kwietniewska grająca w „Komediancie” rolę – Bruscona.

Złota Maska za najlepszy debiut aktorski była dla dyplomantki Szkoły Filmowej Marii Dębskiej za tytułową postać w „Marii Stuart”.
Złotą Maską za najlepszą muzykę do „Miarki za miarkę”, dramatu Wiliama Szekspira wystawionego w Teatrze Powszechnym, wyróżniony został Krzysztof Nowikow.
Za najlepszy spektakl w teatrach lalkowych w sezonie 2015/2016 nagroda przypadła Teatrowi Pinokio za „Ronję, córkę zbójnika” Astrid Lind­gren w adaptacji Alison Gre­gory w reżyserii Karoliny Ma­ciejaszek.

Na scenach off–owych najwyżej ocenione zostały dwa spektakle powstałe na motywach dramatu Arne Lygr: „Szcze­lina” w reż. Tomasza Rodowicza (Teatr Chorea) i „Zanikam” w reż. Katarzyny Dąbkowskiej-Kułacz (Teatr Zamiast).
Kapituła przyznała też trzy Nadzwyczajne Złote Maski.

Wyróżniony został Stanisław Ochmański, mistrz sztuki lalkarskiej.
Twórcy projektu Dotknij Teatru: „za wykreowanie w czasach marketingowej iluzji prawdziwie kulturotwórczego zjawiska, które otwiera nowego odbiorcę na to, co w teatrze autentyczne, uczy społecznej empatii i inicjuje rozmowę na temat gatunkowych granic sztuki”.

Teatr Wielki: „za śmiałe i udane wprowadzenie do repertuaru polskiego baletu choreografii Marthy Graham oraz skuteczne połączenie jej z choreografią Henryka Kon­wińskiego w spektaklu „Święto wiosny/Krzesany” Stra­wińskiego/Kilara.