Zanim powstała Trasa W-Z i Stajnia Jednorożców była ulica Główna. Zobacz jak wyglądała Łódź przed 50 laty. STARE ZDJĘCIA

Jakby dobrze policzyć, to historia łódzkiej trasy W-Z sięga... 1846 roku, kiedy to wytyczony został tzw. trakt rokiciński wiodący do pierwszej stacji kolejowej Łodzi – Rokiciny. Trakt w granicach miasta przechodził w ulicę Główną, która nosiła taka nazwę, bo była główną ulicą nowej dzielnicy przyłączonej w 1840 r. do Łodzi – na wschód od ul. Piotrkowskiej. W 1900 r. tam, gdzie dziś jest skrzyżowane ul. Mickiewicza i Żeromskiego, był las. Dopiero tu rozpoczynała się ulica św. Anny, która wiodła na wschód, by za ul. Piotrkowską przejść w Główną.

Taki układ komunikacyjny pozostawał niezmieniony przez 70 lat, a zmianę przyniosła dopiero „epoka gierkowska”. Wówczas przez centrum wytyczono szeroką aleję od ul. Łąkowej aż do placu Zwycięstwa. Zniknęło wówczas wiele pięknych frontowych kamienic. Powstanie trasy W-Z pozwoliło na wybudowanie osiedli mieszkaniowych z wielkiej płyty na Widzewie Wschodzie i Retkini.

Obecnie trasa W-Z ma 17,3 km długości i składa się z 6 ulic: Rokicińskiej, Piłsudskiego, Mickiewicza, Bandurskie­go, Waltera-Janke i Wyszyńskiego.

W przeszłości najczęściej nazwę zmieniał jej centralny odcinek – od ul. Piotrkowskiej do Targowej. Najpierw przez ponad 100 lat była to ulica Główna. Po zajęciu Łodzi przez Niemców w czasie II wojny światowej stałą się ul. Rudolfa Hessa, a gdy ten w 1941 r. poleciał do Wielkiej Brytanii - Ostlandstrasse. Po 1945 r. ulica nosiła imię Józefa Stalina. W 1956 r. ulica ta na powrót stała się Główną i była nią do 1979 r. kiedy to po gierkowskiej przebudowie miasta przemianowano ją na al. Mickiewicza – a ponieważ zlikwidowano ul. św. Anny, to al. Mickiewicza ciągnęła się na zachód aż od dworca Łódź Kaliska. W 1990 r. al. Mickiewicza została skrócona - kończy się na ul. Piotrkowskiej, a dalszy ciąg trasy W-Z nosi imię Piłsudskiego. Fragment od ul. Targowej do wiaduktu na Widzewie do 1945 r. był ul. Rokicińską, a w latach 1945 – 1990 aleją Armii Czerwonej.