W poniedziałek Międzynarodowy Dzień Teatru - świętowali aktorzy, dyrektorzy teatrów, studenci. Wspomnienie tych co odeszli

Międzynarodowy Dzień Teatru to okazja do spotkania całego środowiska teatralnego. Co roku głównym punktem uroczystości było składanie kwiatów przed pomnikiem Leona Schillera. Niestety z powodu remontu pasażu Schillera było to niemożliwe.

Kwiaty złożono więc pod monumentem, kóry stanął z inicjatywy Związku Artystów Scen Polskich, upamiętniający nieżyjących artystów. Po głównych uroczystościach zaplanowano też spacer po Starym Cmentarzu, do miejsc gdzie spoczywają artyści związani z łódzka sceną teatralną. Od pomnika Józefa Texela, założyciela pierwszego łódzkiego teatru Victowia (później kino Polonia), przez grób Barbary Połomskiej-Erol, po grób Leona Niemczyka. O zmarłych artystach opowiadał łódzki historyk Ryszard Bonisławski.

W tym roku orędzie na Międzynarodowy Dzień Teatru przygotowała egipska aktorka telewizyjna, teatralna i filmowa Samiha Ayoub.
-Mówię do was dzisiaj, jednocześnie czując, że świat stał się samotną wyspą lub statkiem we mgle, który składa żagle i dryfuje bez sternika z nadzieją, że dotrze do bezpiecznej przystani. Świat nigdy nie był tak zjednoczony i podzielony zarazem, w tym tkwi paradoks naszej współczesności. Teatr w swojej pierwotnej formie to działanie oparte na fundamencie człowieczeństwa jakim jest życie - napisała w orędziu artystka.

Autorką polskiego orędzia jest Switłana Oleszko, ukraińska reżyserka od czasu wybuchu wojny pracująca w warszawskim Teatrze Polskim imienia Szyfmana.
Nazywam się Switłana Oleszko. Jestem reżyserką, dyrektorką teatru „Arabesky” w Charkowie. Jestem uchodźczynią. Do Warszawy przyjechałam z jedną walizką, którą spakowałam już w 2014 roku – po wybuchu wojny rosyjsko-ukraińskiej. Przyjechałam tu rok temu przerażona i zdezorientowana.

Rok temu 27 marca teatry w Polsce wywiesiły na swoich gmachach napis: „dzieci”. Nie sposób nie docenić tego pięknego politycznego i teatralnego gestu wsparcia dla najbardziej znanego ukraińskiego teatru – teatru w Mariupolu, który został zbombardowany przez Rosjan. Był to symbol wsparcia dla wszystkich Ukraińców.
Ubiegły rok dał nam nową wiedzę o teatrze. Dowiedzieliśmy się, że teatr może być też schronem, kryjówką, hostelem, wolontariackim ośrodkiem. Dla mnie osobiście od roku teatr jest domem. Dosłownie, bo od roku mieszkam i pracuję w Teatrze Polskim w Warszawie. Kiedy przyjechałam, pracownicy teatru przynosili mi ubrania, jedzenie i książki. Trudno o tym mówić bez łez wzruszenia. Przywrócono mnie do życia zawodowego. W ubiegłym roku rezydentami Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego zostało oprócz mnie jeszcze 52 ukraińskich twórców. W ankiecie, którą musieliśmy wypełnić pytano nas, czego byśmy chcieli: a)odnowić siły i równowagę psychiczną, b) podnieść kwalifikacje i oglądać spektakle, c) stworzyć nowy projekt. Myślę, że każdy nas potrzebował wszystkich tych rzeczy.
Jaki był dla teatrów polskich ubiegły rok? To był rok niezwykłej solidarności. Rok otwarcia się na teatr ukraiński, ukraińską kulturę. Teatry polskie poznały więcej ukraińskich aktorów, reżyserów, dramatopisarzy – bliżej, na żywo. Wydaje mi się, że zaczęliśmy wspólnie tworzyć nowy język teatralny i wspólną przestrzeń kultury. My, twórcy ukraińscy opowiadaliśmy na polskich scenach o naszej wojnie. Mówiliśmy prawdę. Mówiliśmy głośno po polsku. Słuchaliście nas, słyszeliście nas. Może po raz pierwszy w historii (...).[/cyt]

Międzynarodowy Dzień Teatru to święto ustanowione w 1961 roku z inicjatywy Międzynarodowego Instytutu Teatralnego na pamiątkę inauguracji w Paryżu, 27 marca 1957 roku, Teatru Narodów – festiwalu, podczas którego spotkały się zespoły z obu stron żelaznej kurtyny. Co roku w Międzynarodowy Dzień Teatru wygłaszane jest orędzie przygotowane przez wybitną osobistość świata sceny. Pierwsze orędzie w 1962 roku wygłosił Jean Cocteau.

Zobaczcie zdjęcia z święta ludzi teatru w Łodzi