Tradycje wielkanocne: Zwyczaje ognia i wody

- Ta ludowa tradycja sięga jeszcze czasów pogańskich. Gdzie po zimie obchodzono zwyczaje ognia i wody, by zapewnić urodzaj na polach, a swojej rodzinie zdrowie i witalność - tłumaczy Witold Przewoźny, kustosz Muzeum Etnograficznego w Poznaniu.

Dziś resztki ludowych tradycji wciąż funkcjonują nie tylko na wsiach, ale też w mieście. W Poniedziałek Wielkanocy spotkamy więc na Ławicy babę, kominiarza, księdza, dziada, niedźwiedzia i policjanta - czyli żandarów, którzy będą oblewali wodą i smarowali sadzą na szczęście.

- Ich nazwa wywodzi się od postaci wojskowego czy też milicjanta, czyli żandarma. Kulminacją akcji jest widok naszytego diabła na gaciach baby - tłumaczy Henryk Magciarek, mieszkaniec Ławicy. Przebierańcy z Ławicy już od roku czekają na nowe stroje.

Niestety, w tym roku również nie będą prezentowali się poznaniakom w nowych szatach przez zawirowania Muzeum Etnograficznego w ich organizacji. Żandary to jednak niejedyni dyngusiarze w Wielkopolsce. W Niepruszewie i Stęszewie w lany poniedziałek natkniemy się na siwków, którzy smarować będą sadzą. Oni z kolei swoją nazwę zawdzięczają siwym koniom, za których często się przebierają. Towarzyszy im zwykle słomiany niedźwiedź. Nie tylko Poniedziałek Wielkanocny obfituje w wiele ludowych zwyczajów. W Wielką Sobotę natomiast poznaniacy tłumnie odwiedzają kościół pw. Najświętszej Krwi Pana Jezusa przy ulicy Żydowskiej. W jego podziemiach znajduje się cudowne źródełko, które ponoć, jeśli się wierzy, ma uzdrowicielską moc. - Historia tego źródełka związana jest z miejscem profanacji, gdzie porzucono dwie ukradzione hostie. Wielkanoc to jest w ogóle czas święcenia zarówno wody i ognia. Święcona woda wraz z ogniem ma dać życie i powodzenie - tłumaczy kustosz muzeum etnograficznego.