„Tango Łódź”, czyli dzieje niejednej rewolucji. RECENZJA

* To nie taniec, to też historia miasta trudu
* „Tango Łódź”, czyli dzieje niejednej rewolucji
* EC1 - niezwykła oprawa plakatowych obrazów prosto z życia Teatr Powszechny pokazuje nowe oblicze.

Sztukę specjalnie dla Teatru Powszechnego napisał Radosław Paczocha, a wyreżyserował Adam Orzechowski. Ten duet teatromani znają i wiedzą ile jest wart, pamiętając „Broniewskiego”. W hali maszyn EC1 zasypanej ziemią z wiszącymi metalowymi szafkami, które zmienią się w trumny, stworzą barykady między torem i ścianą, na której można napisać: 1905, a potem inne burzliwe daty, toczy się to szczególne „Tango Łódź” taniec śmierci i nadziei, demagogii i wiary w lepsze jutro. Od rewolucji do rewolucji, a „rewolucja to nie prostytucja”. A co?

Niczym w dziecinnej wyliczance padają kolejne znamienne daty przemian („wszyscy jesteśmy z jednej gliny”) ilustrowane sytuacjami z życia, losem prządek, obietnicami towarzyszy. W końcu czerwonym goździkom dawanym z okazji i na cześć trzeba obciąć łebki...

Sztuka nawiązuje do twórczości Wandurskiego. Jak w jego awangardowym teatrze powstał zbiór wymownych scenicznych plakatów, gęstych w obrazie, pomysłowych impresji na temat agitacji. Orzechowski potrafi grać symbolami, a zespół Teatru Powszechnego sprawnie je zmienia w znaki czasu i żywe opowieści o ludziach.

Czasem jest zbyt dosadnie, wątek nazbyt się dłuży, ale „tango” - nie jako taniec, a rodzaj sygnału, kodu ostrzegawczego zostaje w uszach...

MATURA 2016 Z POLSKIEGO ODPOWIEDZI, PYTANIA, ARKUSZE

MATURA 2016 POLSKI ARKUSZE CKE, PYTANIA, ODPOWIEDZI, POLSKI PODSTAWOWY, POLSKI ROZSZERZONY

ZOBACZ TEŻ FILM Polska konstytucja do zmiany? (autor x.news/TVN24)