Sulejowska kolejka wąskotorowa dowoziła ludzi do fabryk od 1902 r. ZDJĘCIA

W okresie urlopowych wojaży na małej stacji w Piotrkowie Trybunalskimjuż od rana trudno było się przebić do kas biletowych z bagażem na plecach i pociechami pod pachą. Tak było w latach 60. ubiegłego wieku, kiedy wielu łodzian spędzało urlop nad Pilicą, wynajmując pokoje lub domki w Milejówku, Bugaju, Przygłowiu i Polance.

Radość była ogromna, kiedy przez otwarte okna ciuchci wpadało rześkie powietrze, zapach lasu i łąk, a mijany krajobraz cieszył oczy letników. Podczas jazdy obowiązywał „zakaz zbierania grzybów”, o czym przypominał roześmiany, sypiący dowcipami konduktor, bo lokomotywka ciągnęła wagoniki z niewielka prędkością. Rozkład jazdy kolejki był wypisany na małej kartce, tuż za szybą okratowanego okna małego dworca, z którego pierwszy pociąg odjeżdżał o godz. 4.23 a ostatni o godz. 20. 44. Wyjątkiem była sobota (ostatni kurs ciuchci o godz. O.18 ), kiedy w Polance miejscowi i wypoczywający łodzianie bawili się na dyskotece .

Każdego roku rozbijali tutaj swoje obozy harcerze z Łódzkiej Chorągwi ZHP i zażywali kapieli w rozlewiskach Pilicy. Plaże i lasy wypromowały Sulejów i Piotrków Trybunalski. W Przygłowiu powstały małe ośrodki wypoczynkowe łódzkich zakładów włókienniczych, położone w lesie blisko koryta Pilicy. Ciuchcia była przez lata ulubionym środkiem transportu letników, zwiedzających malownicze tereny wokół Sulejowa, aż do roku 1986, kiedy po blisko 90 latach kursy na trasie Piotrków - Sulejów zostały zawieszone. Dla dojeżdżających do pracy i do szkoły mieszkańców był to okres szczególnie trudny, bo brakowało autobusów PKS.

A przecież kolejka, która od 1902 r. woziła węgiel i wapno, przyczyniając się do rozwoju przemysłu w tym rejonie, mogła się stać prawdziwą atrakcją turystyczną.