Stadion Władysława Króla. Prezydent Zdanowska, prezes Salski sygnet i złoty zegarek ŁKS ZDJĘCIA

Prezydent Zdanowska cieszy się z tego faktu, ale skierowała do prezesa Salskiego słowa, w których wyraziła nadzieję że piłkarze ŁKS szybko nawiążą do znaczących osiągnięć wielkiego sportowca, reprezentującego przed laty barwy ŁKS.
Sternik klubu z al. Unii deklarował, że postara się nie zawieść nadziei nie tylko pani prezydent, ale także wszystkich sympatyków ŁKS.
Przy okazji Tomasz Salski wręczył Hannie Zdanowskiej pamiątkowy szalik w barwach ŁKS i zaprezentował pamiątki z prywatnych zbirów, dotyczące wielkiego sportowca ŁKS. Był to sygnet i złoty zegarek omega, z wygrawerowanymi dedykacjami dla Władysława Króla, za rozegranie dwustu i trzystu spotkań ligowych w barwach łódzkiego klubu.

Pamiątkowa tablica znajdzie się wkrótce przy wejściu głównym do obiektu, ale także na trybunie południowej stadionu przy al. Unii.

W piśmie prezydent Łodzi czytamy:

ZARZĄDZENIE Nr 7313 NIII/21
PREZYDENTA MIASTA LODZI
z dnia 24 maja 2021 r.
w sprawie nadania imienia stadionowi miejskiemu przy al. Unii Lubelskiej 2 w Lodzi.
Na podstawie art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. 0 samorządzie gminnym
(Dz. U. z 2020 r. poz. 713 i 1378)
zarządzam, co następuje:

§ 1. Stadionowi miejskiemu przy al. Unii Lubelskiej 2 w Łodzi nadaję imię:
Władysława Króla.
§ 2. Wykonanie zarządzenia powierzam Dyrektorowi Wydziału Sportu
w Departamencie Rewitalizacji i Sportu Urzędu Miasta Lodzi.
§ 3. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem wydania.

Władysław Król był jednym z najwybitniejszych sportowców Łodzi, reprezentacyjny hokeista i piłkarz, olimpijczyk z Ga-Pa, szkoleniowiec, działacz, wychowawca młodzieży. Na stronie olimpijski.pl napisano:

Debiut w I zespole ŁKS zaliczył 14 marca 1928, któremu pozostał wierny do końca życia. Na piłkarskim boisku rozegrał w jego barwach (1928-1946) ponad 450 meczów, strzelając (tylko w spotkaniach ligowych) 104 bramki (setną jubileuszową zdobył w meczu z Ruchem Wielkie Hajduki w 1937).

Dostąpił także zaszczytu reprezentowania barw Polski (1933-1937), w czterech meczach zdobył dwa gole. Okazało się jednak, że największą pasją jego sportowego życia był hokej na lodzie. Zainteresował się nim zawodniczo zimą 1929/1930 z chwilą powstania sekcji ŁKS. Był organizatorem, trenerem zespołu i jak się okazało, jedynym łódzkim hokeistą okresu międzywojennego, który awansował do drużyny narodowej (debiut w Krynicy 26 lutego 1934), w której rozegrał (1934-1939) 19 spotkań i zdobył 3 bramki (ostatni mecz hokejowy grał w lidze 5 lutego 1950 z Górnikiem Janów).

Wystąpił m.in. w międzynarodowych turniejach w Krynicy, Szwajcarii, mistrzostwach świata w Pradze (1938) i IO. Obok piłki nożnej i hokeja – grał także w tenisa. Przez wiele lat (1931-1938) był w klubie niedościgniony, ale tylko raz (1938) zdobył w singlu tytuł mistrza Łodzi.

Pracę szkoleniowo-trenerską rozpoczął od hokeja (1931) doskonaląc swoje umiejętności poprzez wiele kursów przed i po II wojnie światowej. W czasie opieki nad hokeistami ŁKS (1931-1962) wyszkolił wielu świetnych zawodników, a wśród nich olimpijczyków: K. Birulę-Białynickiego, W. Kosyla, J. Potza. Jeszcze większe sukcesy osiągnął jako szkoleniowiec piłkarski (od 1959 trener klasy „S”) w ŁKS: wicemistrzostwo Polski (1954), Puchar Polski (1957) i wreszcie mistrzostwo Polski (1958 – słynni „Rycerze Wiosny”).