Park im. Poniatowskiego w Łodzi. Najciekawszy park w mieście. Dlaczego?

W 1902 roku przez lasy w zachodniej części Łodzi poprowadzono linię kolei warszawsko-kaliskiej. Łódzki magistrat podjął decyzję, by część po stronie miasta przekształcić na park. Zgodnie z planami warszawskich planistów: Teodora Chrząńskiego i Walerego Kronenberga wycięto część drzew, posadzono nowe gatunki (by się przyjęły nawożono je materiałem z rzeźni) oraz wytyczono szerokie aleje spacerowe, po których miały jeździć dorożki (do 1923 r.). Aby uniknąć potrącenia pieszych, wyznaczono dla nich osobne węższe aleje, oddzielone od tych dla powozów, szpalerami drzew.

W 1910 r. plaga dzikich królików spustoszyła park i został on ogrodzony. W czasie I wojny światowej i powszechnego głodu w mieście uprawiano zamiast kwiatów uprawiano ziemniaki. Po wojnie, około roku 1925 w środku parku wybudowano służbową willę dla prezydenta miasta, ogródek jordanowski, plac zabaw dla dzieci, mostek i altankę przy stawie. Rok przed wojną na głównej osi parku stanął pomnik Stanisława Moniuszki, który został zniszczony przez Niemców rok później.

W czasie II wojny światowej Niemcy zamknęli park dla Polaków i Żydów, nadali mu nazwę Hitlerjugendpark i wybudowali korty tenisowe. W parku były też schrony dla ludności – jeszcze przed wojną była tam szczelina przeciwlotnicza, a w czasie okupacji wybudowano dwa kolejne schrony.

Pamiątką po wojnie są dwa cmentarze żołnierzy radzieckich i polskich, którzy zginęli w Łodzi lub zmarli od ran w 1945 r. W parku 18 listopada 1945 r. został odsłonięty Pomnik Wdzięczności Armii Czerwonej (stanął na miejscu pomnika Moniuszki), który już 11 lutego 1946 r. wysadzono w ramach akcji sabotażowej przeprowadzonej przez Korpus Obrony Narodowej. Szybko został odbudowany i stał aż do 1992 r., kiedy to zdemontowano go, a szczątki 8 radzieckich oficerów spoczywające pod nim przeniesiono na pobliski cmentarz.