Pamiętacie uliczne wagi? W czasach PRL-u były bardzo popularne

Po wrzuceniu 50 groszy, każdy mógł sprawdzić, ile waży (za wyjątkiem dobrze wyglądających panów których waga przekraqczała 120 kg). Waga była wyposażona we wzrostomierz ułatwiający przeliczanie wagi, zależnie od centymetrów wzrostu. Wystarczyło wejść na wagę, by przekonać się o tym , jaki był ówczesny kanon piękna czy zadbanej, zgrabnej sylwetki.

Panie o wzroście 174 cm, powinny ważyć 74 kg, panowie zaś 78 kg, przy wzroście 180. Z dbałością o figurę bywało wtedy różnie, bo mało było salonów piękna, klubów fitness, czy siłowni.

Zresztą warto pamiętać, że Łódź była wtedy miastem ciężko pracujących niekiedy na trzy zmiany włókniarek - prządek, tkaczek i szwaczek, które marzyły po pracy już tylko o chwili wypoczynku. Przypomnijmy, że stały też godzinami w długich kolejkach pod sklepami spożywczymi i mięsnymi, więc na fitness i odchudzanie nie znajdowały raczej czasu.

Kontrola wagi odbywała się także w szkołach, gdzie panie higienistki (zatrudnione na na etacie!) mierzyły i ważyły uczniów, a panie dentystki kontrolowały i leczyły zęby.

W fabrykach ważono na wagach towarowych grubasów, którzy dźwigali walizki zbędnych kilogramów, bijąc rekordy dochodzące do 300 kg wagi. Najwięcej ulicznych wag tzw. wrzutowych pojawiło się w Łodzi w latach 70. i 80. XX wieku. Dziś, jako zabytek techniki, miałyby wartość historyczną i walor sentymentalny, stając się być może atrakcją turystyczną Piotrkowskiej.