„Niezłomny”, czyli kiepska Angelina Jolie [RECENZJA, ZWIASTUN]

W tworzeniu scenariusza nie pomógł nawet (co dziwi) udział braci Coen. Powstał film (według bestsellerowej książki Laury Hillenbrand), w którym patos walczy z naiwnym opowiadaniem dramatycznej ludzkiej historii.

Bohaterem jest Louis Zamperini, wsławiony sukcesami na bieżni. Pochodził z rodziny włoskich emigrantów, niełatwo mu było żyć wśród rówieśników, ale okazał się wspaniałym biegaczem. Z determinacją, rodzinnym wsparciem budował swoją pozycję, a talent i pracowitość zawiodły go aż na olimpiadę do Berlina. Zapisał się tam znakomicie, kończąc bieg w rewelacyjnym stylu. Marzył o pobiciu rekordu na 1 milę.

Wybuch drugiej wojny światowej niszczy sportowe marzenia o igrzyskach w Tokio. Zamperini zaciąga się do wojska. Jest bombardierem w lotnictwie, śmierć zagląda mu w oczy. Wytrzyma 47 dni dryfowania po Pacyfiku, a gdy jego samolot zostaje zestrzelony i trafia do japońskiego obozu jenieckiego, wyróżnia się heroiczną postawą, przez dwa lata poniewierany przez komendanta sadystę.

Amerykańskie kino lubi niezłomnych bohaterów, ale w relacji Angeliny Jolie ten został przesadnie „wystylizowany”. Jest jak postać z wypracowania prymuski, która za wszelką cenę chce podkreślić, co znaczy honor, ojczyzna, talent i charakter. Koturnowa opowieść drażni schematycznością. Czasem na chwilę coś zaiskrzy, emocje dojdą do głosu, by znów odwzorowywanie zdarzeń okazywało się dla realizatorki najważniejsze.

Nie pomaga filmowi rola Jacka O’Connella jako Louisa Zamperiniego. Trudno nie odnieść wrażenia, że aż nadto uwierzył w misję wykreowania BOHATERA.

To drugi obraz wyreżyserowany przez aktorkę. W „Krainie miodu i krwi” przyglądała się konfliktowi na Bałkanach. Nie był to realizatorski sukces, ale Jolie nie rezygnuje ze swojej filmowej logiki opowiadania o ludziach dotkniętych wojenną tragedią. Piękna idea. Gorzej z jej przekazem. (137 min).