MUCHOMOR ZIELONAWY/MUCHOMOR SROMOTNIKOWY

To jeden z najbardziej trujących grzybów. Spożycie jego nawet niewielkiej ilości kończy się śmiercią.

Wygląd: Posiada kapelusz oliwkowozielony lub białozielony, u dojrzałych egzemplarzy płaski o średnicy do 15 cm. Blaszki gęste, zawsze bardzo białe. Trzon wysmukły, z zygzakowatym wzorem, ze zwisającym pierścieniem. cylindryczny z bulwiasto zgrubiałą nasadą i białą, workowatą porozrywaną pochwą. Zapach mdły, słodkawy.

Występowanie: Od lipca do października w lasach liściastych i mieszanych. Najczęściej rośnie pod dębami, ale także pod wieloma innymi gatunkami drzew: buki, kasztanowce, brzozy, leszczyny, graby, sosny i świerki. Przez niedoświadczonych grzybiarzy bywa mylony z gąską zielonką (Tricholoma equestre), gołąbkiem zielonawym (Russula virescens), muchomorem cytrynowym (Amanita citrina), muchomorem brązowooliwkowym.


Objawy: Pierwsze objawy zatrucia pojawiają się późno, bo dopiero po 8–16 godzinach od spożycia grzybów, gdy większość trucizny została już wchłonięta do krwi. Są to dolegliwości objawiające się zawrotami i bólami głowy, nudnościami, wymiotami, bólem brzucha, biegunkami, przyspieszeniem tętna, trudnościami w oddychaniu. Okres objawów może trwać kilkanaście godzin.

MUCHOMOR JADOWITY

Dla ludzi ten grzyb jest śmiertelnie trujący. Nawet niewielka ilość może spowodować śmiertelne zatrucie.

Wygląd: Kapelusz śmieżnobiały na środku lekko żółtawy, u młodych egzemplarzy jajowaty, później kulisty aż do wypukłego, ale nie całkiem płaskiego o średnicy do 10 cm. Trzon cylindryczny, łuskowo-włóknisty z bulwiasto zgrubiałą nasadą i błoniastą pochwą, otoczony mankietowanym pierścieniem.

Występowanie: od sierpnia do października w lasach iglastych, raczej rzadki. Rośnie głównie w górskich lasach iglastych pod świerkami i sosnami. Może być mylony z pieczarkami.

Objawy: Trujące oligopeptydy występujące w muchomorze jadowitym (fallotoksyny i amatoksyny, głównie alfa-amanityna), są identyczne jak w muchomorze zielonawym. Trucizny te powodują nieodwracalne uszkodzenie wątroby.

CZUBAJECZKA BRĄZOWOCZERWONAWA

Grzyb trujący powodujący ciężkie do śmiertelnych zatrucia amatoksynami o podobnym przebiegu jak zatrucia muchomorem zielonawym.

Wygląd: Kapelusz o średnicy od 3 do 6 cm, początkowo wypukły z tępym garbkiem, później rozpostarty, u starszych okazów nieco wklęsły, z brązowymi, winnobrązowymi lub fioletowobrązowymi łuskami na bladoróżowym tle. Skórka popękana na ziarniste łuseczki. Trzon wysokość od 3 do 5 cm, średnica od 0,3 do 0,8 cm, cylindryczny, z wąskim pierścieniem, który zanika u dojrzałych owocników.

Występowanie: Rośnie pojedynczo lub w niewielkich grupkach na skraju lasów, parków, na gołej ziemi bogatej w próchnicę, często w miejscach działalności człowieka. Owocniki wytwarza od lipca do października.

Objawy: Występują zawroty i bóle głowy, nudności, wymioty, ból brzucha, biegunka, przyspieszone tętno, trudności w oddychaniu.

MUCHOMOR PLAMISTY

Grzyb silnie trujący. Zawiera trujące toksyny, te same co muchomor czerwony, czyli kwas ibotenowy i muscymol działające na centralny układ nerwowy.

Wygląd: Kapelusz półkolisty, potem wypukły, a na koniec rozpostarty, szarobrązowy do żółtobrązowego, z czysto białymi, zmywalnymi łatkami o średnicy 5-10 mm. Trzon cylindryczny, wysmukły, gładki ze zwisającym gładkim pierścieniem i pochwą w postaci wałeczków. Pachnie jak rzodkiewka.

Występowanie: Od lipca do października w lasach iglastych i liściastych, na glebach suchych i piaszczystych pod sosnami, świerkami, dębami i bukami. Bywa często mylony z muchomorem czerwieniejącym (Amanita rubescens) i muchomorem twardawym (Amanita excelsa), które są grzybami jadalnymi. A także czubajką kanią.

Objawy: Zaburzenia ze strony układu pokarmowego połączone z wymiotami i biegunką. Osoba po spożyciu grzyba odczuwa pobudzenie podobne do upojenia alkoholowego połączone z halucynacjami mieszanymi na przemian z radością i napadem szału. Pojawiają się drgawki i zaburzenia wzrokowe po czym następuje senność i utrata przytomności.