Miłość od pierwszego machnięcia ogonem. Nikt nie chciał oddać psa kobiecie na wózku

Większość osób uzna, że oszalałam. Pomyślą sobie: po co kobiecie na wózku pies ˇ- zwierza się łodzianka. ˇ- Jednak ja będę miała kogoś kto mnie potrzebuje i powód, aby wyjść z domu. Wiem, że niekiedy będzie mi ciężko, ale dam sobie radę!

Trudno znaleźć przyjaciela
Pani Mariola dwa lata temu przeszła operację amputacji obu nóg. Porusza się na wózku. Mieszka sama w niewielkim lokum, do którego przeprowadziła się po operacji. Mieszkanie ma jedną zaletę ˇ- podjazd dla wózków inwalidzkich. - Odwiedzają mnie znajomi, pomaga koleżanka, ale wiadomo ˇ- każdy z nich ma swoje życie i spieszy się do domu - mówi ze zrozumieniem pani Mariola. - Tymczasem ja zostaję sama w czterech ścianach. Czasami nawet wyjść na ulicę mi się nie chce, bo co to za przyjemność jeździć wózkiem bez celu. Pomyślałam sobie, że skoro lubię psy, to mogłabym zaadoptować jakiegoś spragnionego miłości czworonoga. Jeszcze do niedawna koleżanka dla towarzystwa zostawiała u mnie swojego Burstysia, mieszankę amstaffa. Bardzo dobrze się z nim czułam - przy nim najsilniejszy ból mijał jak ręką odjął. Niestety, psiak zachorował.

Pani Mariola szukała psa dla siebie przeglądając ogłoszenia w gazetach. Rozmowy nie zawsze były miłe. Od kobiety, która chciała oddać kundelka w dobre ręce, usłyszała, że osobie na wózku psiaka nie powierzy. - W miejskim schronisku też potraktowali mnie niechętnie - wspomina pani Mariola. - Powiedzieli, że muszą mnie zobaczyć, sprawę przemyśleć. Na szczęście w rubryce "Do serca przytul psa" w "Expressie Ilustrowanym" znalazłam ogłoszenie schroniska dla zwierząt w Wojtyszkach. Pan Longin Siemiński, właściciel, gdy mu opowiedziałam o swoim marzeniu, obiecał pomoc. Kilka dni później pod blok pani Marioli podjechał samochód schroniska. Pan Tomek, jego pracownik, zabrał łodziankę z wózkiem i zawiózł do odległych o 100 kilometrów Wojtyszek.

Szeroka szyja i łagodne serce
Pani Mariola marzyła o dużym psie, najlepiej dogu, bo to czworonogi obdarzone wyjątkowo dobrym charakterem. Niestety, są zbyt silne i ruchliwe dla osoby na wózku. Podobnie jak labradory. Pan Longin zaproponował więc angielską buldożkę, psa - jak mówi - stworzonego do pieszczenia. - Jest idealny dla pani Marioli - przejdzie 50 metrów i już chce odpocząć. W upalne dni najchętniej leżałby rozpłaszczony na zimnym kamieniu - tłumaczy Longin Siemiński. Gdy pani Ania, żona pana Longina, przyprowadziła z wybiegu dla psów 4-letnią Dorę, niepełnosprawna łodzianka nie potrafiła ukryć wzruszenia. - Za każdym razem, gdy oglądałam te psy w amerykańskim serialu "Gliniarz i prokurator", mocniej biło mi serce - opowiada. Dora zwinnie podbiegła do nowej pani na swoich krótkich tłustych nóżkach i położyła zaśliniony pysk na jej dłoni. Miłość od pierwszego wejrzenia - komentowali pracownicy schroniska. - Przyjechałam po nią z obróżką, ale ona ma szyję szerszą niż głowa, więc jej spada - śmiała się pani Mariola. - To jeden z najszczęśliwszych dni w moim życiu. Spełniło się moje marzenie - dodała, gdy po powrocie do Łodzi po raz pierwszy wyprowadziła Dorę na spacer. o