Medale za długie pożycie małżeńskie. By razem być, nie wolno długo się gniewać

- Poszłam na spacer z koleżanką, a mąż paradował wówczas z kolegą - wspomina pani Zofia. - Od razu zwróciłam na niego uwagę. Był wtedy brunetem z bujną czupryną. Później okazało się, że mieszkamy przy tej samej ulicy - ul. Krakusa, niedaleko szpitala im. Kopernika. Poznaliśmy się w maju, a kilka miesięcy później wzięliśmy ślub.
Pan Bogusław pracował jako elektryk w zakładach radiowych przy ul. Żeromskiego. Pani Zofia była księgową. Dochowali się trojga dzieci, pięciorga wnuków oraz jednego prawnuczka - 4-letniego Mikołaja. twierdzą, że recepta na tak długie życie małżeńskie w zgodzie nie jest trudna.
- Mój dziadek wyznawał taką zasadę, że gniewać można się tylko do wieczora, a nie dłużej, bo nigdy nie wiadomo, czy następnego dnia człowiek się obudzi - mówi pani Zofia. - Zapamiętałam tę zasadę i również starałam się z nią żyć. Dlatego, jeśli nawet zdarzały się nam kłótnie, nie gniewaliśmy się nigdy na siebie zbyt długo. Staraliśmy się zawsze iść na kompromis. A poza tym dbaliśmy wzajemnie o siebie, kochaliśmy się i szanowaliśmy.
Ustępowanie sobie wzajemnie w sprawach spornych polecają także, jako receptę na długie życie w zgodnym małżeństwie, 79-letnia Wiesława i 84-letni Jan Witek z Retkini, którzy również świętowali wczoraj 60. rocznicę ślubu. Oni także mieszkali przy tej samej ulicy, obecnie ul. Batalionów Chłopskich.
- Bliżej poznaliśmy się na zabawie urządzanej przez retkińskich strażaków z okazji święta św. Cecylii - wspomina pani Wiesława. - Pobraliśmy się rok później.
Ona pracowała jak szwaczka w Zakładzie Tekstylnym "Femina" przy dworcu Kaliskim. On był z kolei dziewiarzem m.in. w Zakładach Przemysłu Dziewiarskiego "Olimpia" oraz w Zakładach Przemysłu Dziewiarskiego "Iwona".