Ludzka, banalna sprawa. Czyta z nosem po kartce, Obija się o ściany mieszkania

Barbara Milczarek z ul. Rewolucji 1905 r pod numerem 86 gdy chodzi po mieszkaniu obija się o ściany. Do ubikacji prowadzi ją mąż. Kobieta prawie nie widzi.

Pani Barbara z mężem Zdzisławem są na emeryturze. Ona dostaje z ZUS zaledwie 1200 zł, mąż tysiąc złotych więcej.
- We dwoje jesteśmy w stanie sobie poradzić z utrzymaniem, gorzej gdy jednego zabraknie – mówi kobieta.
Lokal komunalny jaki zajmują ma 33 mkw. Jest w nim duży pokój będący jednocześnie sypialnią, malutka, kilkumetrowa klitka uznana przez administrację za drugi pokój, ślepa niewielka kuchnia i łazienka.

- Ubikacja była tak ciasna, ze siedząc na toalecie wystawała głowa. Sami ją powiększyliśmy nie pytając administracji o zgodę. Teraz żonę mogę przyprowadzić pod natrysk i pomóc jej się umyć – opowiada Zdzisław Milczarek.
Pani Barbara prawie nie widzi. Chodząc po ciasnym mieszkaniu obija się o ściany. Dzieci – wychowała czwórkę – sprezentowali rodzicom ogromny, 65 calowy telewizor. Ale by cokolwiek zobaczyć na ekranie kobieta musi usiąść na krześle znajdującym się w odległości pół metra.

- Czytam, ale tylko wtedy gdy nosem jadę po kartce – skarży się pani Barbara.
Od lutego tego roku ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności z powodu kłopotów z widzeniem. Wcześniej miała orzeczoną umiarkowaną niepełnosprawność. Dotychczasowe leczenie nie dało efektów.

Barbara i Zdzisław Milczarek, jak setki innych łodzian czekają w kolejce na mieszkanie. Nie chcą luksusów, a jedynie lokalu z centralnym ogrzewaniem, na parterze i takie, by kobieta mogła się w nim swobodnie poruszać. Na razie jednak niewiele w tej sprawie zrobili. Napisali prośbę o pomoc do prezydent Hanny Zdanowskiej, a ich wniosek o poprawę warunków trafił do Zarządu Lokali Mieszkalnych. Muszą go uzupełnić o aktualne dane dotyczące dochodów uzyskiwanych z ZUS. Marzą o mieszkaniu w zrewitalizowanej kamienicy lub w blokach, nawet na Olechowie, chociaż przez całe dotychczasowe życie mieszkali w centrum Łodzi.