Saturatory z wodą sodową i lody „Bambino”. Z cyklu łódzkie historie, czyli upalne lato w PRL ZDJĘCIA

Saturatory w PRL miały ogromne powodzenie, choć byli też ich przeciwnicy z powodów higienicznych: pobieżnego mycia szklanek, często wyszczerbionych i z podejrzanym nalotem.

Spoceni, zmęczeni pracą panowie raczyli się zimnym piwem w ciemnych butelkach z ceramicznym zamknięciem i gumową uszczelką. Łodzianki w upalne dni przygotowywały na obiad chłodniki warzywne i owocowe oraz młode ziemniaczki z kwaśnym mlekiem. Doświadczone panie domu wietrzyły mieszkania wieczorem oraz o świcie, na dzień zasuwając kotary i wieszając w oknach oraz na balkonach mokre prześcieradła i ręczniki.

Większość gospodyń marzyła wtedy o kupnie pierwszej polskiej lodówki „Mewa” z wrocławskiej fabryki „Polar”, która w latach 70. XX wieku kosztowała dwie-trzy przeciętne pensje, to jest około 7 tys. zł. Radzieckie lodówki „Mińsk” były już po 7-8 tys. zł. Dzieciom upalne lato kojarzyło się zawsze z lodami.

Najpopularniejsze były śmietankowe „Bambino” w cenie 3 zł 10 groszy, sprzedawane z małych pojemników z suchym lodem i trocinami, utrzymującymi niską temperaturę, oraz owocowe i kawowe oblane czekoladą na patyku. Nieco później, w latach 80. ubiegłego wieku, na rynku pojawiły się lody „Pingwin” i „Calypso”.

Każdy sposób na upał był dobry, ale kąpiele w basenach na „Fali” lub w Stawach Stefańskiego sprawiały wszystkim, zarówno dorosłym jak i dzieciom, największą przyjemność. Sporym powodzenie wśród dzieci z centrum Łodzi cieszyły sie fontanny, w których pozwalano wtedy kąpać do woli.