Łódzki radny Domaszewicz donosi na Hofmana

Chodzi o sprawę niezgłoszonych pożyczek od zaprzyjaźnionego z posłem biznesmena - łącznie o 140 tysięcy złotych. Bartosz Domaszewicz mówi, że poseł Hofman składał w tej sprawie sprzeczne zeznania.
- Poseł wielokrotnie składał sprzeczne i wykluczające się wyjaśnienia. Jest to wyraz wyjątkowej buty i ignorowania instytucji publicznych a także stanowić może przestępstwo - mówi Bartosz Domaszewicz.
Prokuratura już raz odmówiła postępowania w sprawie oświadczeń majątkowych posła Adama Hofmana.
Treść zawiadomienia na drugiej stronie...Treść zawiadomienia

PROKURATOR GENERALNY
Sz. P. Andrzej Seremet

Składający zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa:
Bartosz Domaszewicz
Przewodniczący Zarządu Krajowego
Stowarzyszenia „Młodzi Demokraci”

Zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa

Na podstawie art. 304 § 1 k.p.k. składam zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 233 § 1 k.k. przez Adama Hofmana, adres do doręczeń Biuro Poselskie ul. Chopina 9, 62-510 Konin polegającego na tym, że składając zeznania w charakterze świadka mający służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego oraz ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 621 z 2012 r.), w toku przesłuchania przed Prokuraturą Okręgową w Ostrowie Wielkopolskim oraz przed Centralnym Biurem Antykorupcyjnym, po uprzednim pouczeniu o odpowiedzialności prawnej za składanie fałszywych zeznań i prawie do odmowy odpowiedzi na pytania grożące odpowiedzialnością karną zeznał nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne co do źródeł pochodzenia pieniędzy znajdujących się na koncie osobistym Adama Hofmana i koncie obsługującym jego biuro poselskie oraz źródeł pochodzenia pieniędzy przeznaczonych na spłaty pożyczek udzielonych mu przez Roberta Pietryszyna, a to co najmniej pożyczki z dnia 8 września 2008 r. na kwotę 20.000 zł oraz z dnia 7 lipca 2009 r. na kwotę 30.000 zł, wpłaty własnej na konto biura poselskiego w wysokości 13.800 zł w dniu 24 lipca 2008 r. i wpłaty własnej na konto osobiste w kwocie 25.000 zł.

Uzasadnienie
Przedmiotem ochrony przepisu art. 233 k.k. jest, najogólniej rzecz ujmując, prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc także efektywne funkcjonowanie jego organów, w tym podmiotów prowadzących inne postępowania przewidziane przez ustawę. Należy dodać, że bezpośrednim przedmiotem ochrony jest zgodność z prawdą i wiarygodność ustaleń dokonywanych w postępowaniu sądowym lub innym wskazanym w ustawie, a co za tym idzie, trafność orzeczeń czy decyzji, podejmowanych na podstawie tych ustaleń oraz prawdziwość dowodu będącego przedmiotem orzekania sądu lub innego organu publicznego [zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2003 r., I KZP 39/02, OSNKW 2003, z. 1-2, poz. 1, a także B. Kunicka - Michalska (w:) A. Wąsek (red.): Kodeks karny, część ogólna, t. II, Warszawa 2005, strona 139-140]. Przestępstwo z art. 233 k.k. nie ma zatem zindywidualizowanego przedmiotu ochrony. Jest nim dobro ogólne, o charakterze społecznym, publicznym. Stąd, zawiadamiający o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa, czyni zadość powyższym przedmiotom ochrony i społecznemu obowiązkowi.
W dniach od 7 listopada 2012 r. do 6 sierpnia 2013 r. Centralne Biuro Antykorupcyjne prowadziło kontrolę oświadczeń majątkowych posła Adama Hofmana za lata 2007 – 2012. W związku z wynikami kontroli CBA przesłało do Prokuratury Rejonowej w Kaliszu zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, o czym został również powiadomiony Prokurator Generalny. Postępowanie w sprawie wszczęła Prokuratura Okręgowa w Ostrowie Wielkopolskim.
Adam Hofman był przesłuchany w charakterze świadka tak przez Centralne Biuro Antykorupcyjne, jak i przez Prokuraturę Okręgową w Ostrowie Wielkopolskim. Z artykułu autorstwa Michała Krzymowskiego z dnia 29 stycznia 2014 r. „Newsweek” pt. „Tylko w „Newsweeku”: Hofman wpłacił sobie 140 tys. zł”, Adam Hofman zeznał odmiennie na temat tych samych okoliczności w toku przesłuchania w Prokuraturze oraz przed Centralnym Biurem Antykorupcyjnym.
dowód: wydruk internetowy artykułu z dnia 29 stycznia 2014 r. pt. „Tylko w „Newsweeku”: Hofman wpłacił sobie 140 tys. zł”
Zeznania te dotyczyły okoliczności mających znaczenie prawne, bowiem źródeł pochodzenia pieniędzy znajdujących się na koncie Adama Hofmana, a w konsekwencji okoliczności prawnych na gruncie art. 35 pkt. 9 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 7 z 2011 r., poz. 29). Zeznania miały charakter nieprawdziwy.
W przedmiocie pożyczki uzyskanej od Roberta Pietryszyna na kwotę 20.000 zł z dnia 8 września 2008 r. Adam Hofman w toku przesłuchania w Prokuraturze Okręgowej w Ostrowie Wielkopolskim zeznał, że pożyczka została zwrócona po 11 dniach, a pieniądze na jej zwrot pochodziły z oszczędności trzymanych w domu oraz ze sprzedaży działki dokonanej przez jego żonę w 2008 r. Tymczasem w toku przesłuchania przed Centralnym Biurem Antykorupcyjnym Adam Hofman wskazał, że pieniądze pochodziły ze sprzedaży Mercedesa Klasy A. Samochód został jednak sprzedany rok później od daty zwrotu pożyczki w 2009 r.
Adam Hofman zeznał również odmiennie co do źródeł i okoliczności zwrotu pożyczki na kwotę 30.000 zł udzielonej mu przez Roberta Pietryszyna w dniu 7 lipca 2009 r. W Centralnym Biurze Antykorupcyjnym świadek podał, że zwrot pożyczki pochodził z kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup mieszkania we Wrocławiu. W toku przesłuchania w Prokuraturze Okręgowej podał natomiast, że pieniądze na zwrot pożyczki pochodziły ze sprzedaży działki oraz pożyczki zaciągniętej w Sejmie RP.
Adam Hofman dopuścił się przestępstwa fałszywych zeznań, także w przedmiocie źródeł pochodzenia pieniędzy w kwocie 13.800 zł wpłaconych na konto biura poselskiego w dniu 24 lipca 2008 r. W Centralnym Biurze Antykorupcyjnym Adam Hofman podał, że gotówka pochodziła z domowych oszczędności, a w Prokuraturze, że ze sprzedaży działki.
Czynność sprawcza przestępstwa art. 233 § 1 k.k. polega na podaniu nieprawdy lub zatajeniu prawdy. Jeśli fałsz zeznania polega przede wszystkim na eksponowaniu okoliczności nieprawdziwych (a więc na „podawaniu” przez zeznającego obiektywnie i subiektywnie nieprawdziwych okoliczności), oznacza „zeznanie nieprawdy”, jeśli zaś ów fałsz sprowadza się do świadomego i celowego przemilczenia pewnych okoliczności (a więc na „ujmowaniu” przez zeznającego okoliczności obiektywnie i subiektywnie prawdziwych) mamy do czynienia z „zatajeniem prawdy”. Innymi słowy, fałszywe zeznanie może polegać na tym, że zawiera ono okoliczności, których nie było, bądź okoliczności, które były w rzeczywistości, ale w formie istotnie odmiennej, lub na tym, że przemilcza ono okoliczności bądź zaprzecza okolicznościom, które rzeczywiście były. Tak też cezura miedzy „zeznaniem” nieprawdy i jej „zatajeniem” jest tradycyjnie wyznaczana w literaturze przedmiotu (por. W. Makowski: Kodeks karny. Cześć szczególna. Komentarz, Warszawa 1933, s. 370 – 371). „Nieprawda” w rozumieniu art. 233 § 1 k.k. oznacza nieprawdę w sensie subiektywnym, tzn. że zeznanie jest nieprawdziwe, gdy sprawca uświadamia sobie, że kłamie.
Wskazane powyżej jawne różnice w zeznaniach pozwalają na uznanie, że istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa podania nieprawdy w zeznaniach składanych w charakterze świadka mających służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego oraz ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 621 z 2012 r.)
Przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym popełnionym, gdy sprawca miał zamiar zeznania nieprawdy lub zatajenia prawdy. Zamiar ten zachodzi zarówno wtedy, gdy sprawca ma pełną świadomość iż składa fałszywe zeznania lub zataja to, co mu jest wiadomo (zamiar bezpośredni), jak i wtedy, gdy z możliwością taką się liczy i godzi się na złożenie fałszywego zeznania lub zatajenie tego, co mu jest wiadome (zamiar ewentualny). (por. A. Marek, Komentarz do art. 233 Kodeksu karnego, LEX). Podawanie rażąco odmiennych okoliczności w zeznaniach składanych w dwóch różnych organach ścigania wypełnia znamię podmiotowe przestępstwa z art. 233 § 1 k.k. w postaci zamiaru kierunkowego bezpośredniego.
Z tych wszystkich względów, wnoszę jak w petitum.