Kultowy Spatif znów czeka na gości. Wódki czajnikówki czar [ZDJĘCIA]

To jedna z licznych anegdot, które bywalcy łódzkiego lokalu, przeżywającego okres największej świetności w latach 60. i 70., opowiadają sobie do dziś. A dziś kultowy niegdyś Spatif, po remoncie i z nowym najemcą, znów otwiera swe podwoje.

Dyndające półtorej tony

Spatif powstał w latach 50. ubiegłego wieku jako lokal Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu. Został ulokowany we wzniesionej w 1912 r. willi Wilhelma Lürkensa, właściciela fabryki trykotów. W ręce prywatne restauracja trafiła znów na początku lat 90. Reaktywować ją chciał wówczas łódzki biznesmen i były współwłaściciel Widzewa – Andrzej Pawelec. Nie bardzo się mu to jednak udało.
Na początku roku Urząd Miasta ogłosił przetarg na dzierżawę lokalu o powierzchni prawie tysiąca mkw. Wygrała go firma, która prowadzi także restaurację w dworku przy Stawach Jana. Za dzierżawę na czas nieokreślony płacił 10 zł za mkw. miesięcznie.
– Lokal wymagał gruntownej renowacji – mówi Andrzej Dojnik, reprezentujący nowego najemcę. – Ostatni remont przeprowadzono w nim na początku lat 90. Musieliśmy więc wymienić okna, odmalować pomieszczenia i wyczyścić parkiet. Wszystkie zabiegi były konsultowane z wojewódzkim konserwatorem zabytków, bo obiekt znajduje się w rejestrze.
Wyczyszczenia wymagał także okazały żyrandol wiszący w głównej sali.

Bójka farmaceutów w Spatifie!

– Jest wykonany z mosiądzu, waży aż półtorej tony – mówi Andrzej Dojnik.
Nowe w Spatifie jest jednak całe wyposażenie, od stołów i krzeseł przez szafki, na obrazach kończąc.
– Zależało nam na tym, by zachować pierwotny klimat wnętrz – opowiada nowy najemca lokalu. – Szafek i innych gadżetów szukaliśmy więc na różnych aukcjach i kiermaszach.

Dla wódki, nie dla jadła

Dawniej, by wejść do Spatifu, trzeba było mieć legitymację artysty. Ten mógł wprowadzić z sobą dwie osoby towarzyszące, za które odpowiadał osobiście. Pięknym i gustownie ubranym dziewczynom udawało się prześlizgnąć bez legitymacji.

– Niektórzy, by dostać pozwolenie na wejście do środka, wręczali szatniarzowi 10-złotowy banknot – wspomina Ryszard Bonisławski, znawca Łodzi.

Okres rozkwitu Spatif przeżywał, kiedy w łódzkiej wytwórni filmowej przy ul. Łąkowej powstawały największe ekranowe hity. Po skończonych zdjęciach do lokalu pielgrzymowały całe ekipy filmowe. Można było spotkać tam m.in. Romana Polańskiego, Leona Niemczyka i Michała Szewczyka. Swój stolik miał tam Ludwik Benoit.
Kuchnia oferowana przez restaurację była prosta i polska, ale jednocześnie bez wygórowanych cen. Była też tzw. wódka czajnikówka – podgrzewana dla wzmocnienia procentów i nalewana do kieliszków wprost z czajnika.
– Do Spatifu przychodziło się nie dla wykwintnych potraw, ale po to, by sobie popić – wspomina znawca Łodzi.
Kelnerzy obsługiwali gości w białych marynarkach. Jeden z nich zawyżał często rachunki, a kiedy zwracano mu uwagę, odpowiadał: „Wie pan, czym różni się pogoda od kelnera? Pogoda nie zawsze dopisuje”.

Bitki przy barze

Typowe dla lokalu było to, że nie miał on ściśle określonej godziny zamknięcia. Działał do ostatniego gościa.
– Kultową postacią w Spatifie była pani Janeczka odpowiedzialna za funkcjonowanie lokalu – wspomina Ryszard Bonisławski. – Kiedy było już bardzo późno, a w lokalu nadal przesiadywali goście, podchodziła do nich i mówiła: „No, jutro też jest dzień. Zapraszam więc do domu.”. Potrafiła także wkraczać do akcji, kiedy podchmieleni panowie rwali się do bitki. Rozdzielała ich i groziła karą zakazu wstępu przez tydzień lub dwa.
Zdaniem stałych bywalców łódzkiego Spatifu, w latach 60. i 70. był to lokal z najładniejszymi w mieście wnętrzami i najniższymi cenami. Jego znaczenie zmalało, kiedy w wytwórni przy ul. Łąkowej przestano kręcić masowo filmy. Odpłynęła wtedy główna klientela restauracji.