Kamienica przy placu Wolności jest po remoncie, więc można ją podziwiać w pełnej krasie. To w niej mieściła się najstarsza apteka w Łodzi

Kamienica powstała w latach 1840 – 1841 w niezwykle prestiżowym miejscu - tuż obok ratusza na ówczesnym Nowym Rynku. Inwestorem był aptekarz Bogumił Zimmermann, zaś autorem projektu Stefan Baliński, budowniczy gubernialny z Warszawy.
Pierwotnie był to – podobnie jak inne pobliskie domy – piętrowy budynek z bramą przejazdową nakryty wysokim dachem. Tak wynika z ustaleń prof. Krzysztofa Stefańskiego z Uniwersytetu Łódzkiego, wybitnego znawcy łódzkich zabytków. Badacz ten zaznacza, że z początku Bogumił Zimmermann nieźle prosperował, gdyż w 1842 roku w pobliżu zaczął stawiać drugi budynek.

Aptekarz zapewne przeinwestował, bowiem popadł w tarapaty finansowe i musiał sprzedać obie nieruchomości. Nabywcą okazał się Maksymilian Leinweber, który nadal prowadził dochodową aptekę. W końcu XIX stulecia przejął ją syn dawnego właściciela – Kazimierz Zimmermann, który postanowił przebudować i rozbudować stary dom.

O pomoc poprosił mistrza Gustawa Landau – Gutentegera, czołowego architekta w dziejach Łodzi. Według jego wskazówek w latach 1892 – 1893 nadbudowano piętro, a całość otrzymała kostium renesansowy. Fasadę ozdobiły rozety, motywy roślinne oraz stylizowana płycina na szczycie z datą przebudowy: „1893”.

W latach międzywojennych właścicielem kamienicy była rodzina Koprowskich, natomiast po II wojnie światowej została przejęta przez państwo. Dzisiaj znów jest w rękach prywatnych.

W kamienicy była najstarsza w Łodzi apteka z I połowy XIX wieku, a teraz jest Muzeum Farmacji im. prof. Jana Muszyńskiego, które otwarto w 2008 roku. Można w nim podziwiać żeliwne moździerze, meble z zakładów wiedeńskich, naczynia apteczne zwane menzurkami oraz oryginalną recepturę produkcji leków. W sumie zgromadzono tam ponad trzy tysiące eksponatów.

Patronem muzeum jest związany z Łodzią botanik i farmaceuta - prof. Jan Muszyński, którzy na początku XX wieku studiował na słynnym uniwersytecie w Dorpacie oraz prowadził działalność niepodległościową, za co był więziony w Cytadeli Warszawskiej. Podczas I wojny światowej przebywał w Rosji, zaś po powrocie do kraju na początku II RP zorganizował oddział farmacji na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.

Po II wojnie światowej osiedlił się w Łodzi. Zorganizował Wydział Farmaceutyczny Uniwersytetu Łódzkiego i został jego pierwszym dziekanem. Zmarł w 1957 roku w wieku 73 lat.
[polecacny]24310125[/polecany]