„John Wick”, czyli zemsta Baby Jagi [RECENZJA]

Główny bohater, grany przez Keanu Reevesa (gwiazda „Matriksa”), ujmuje powierzchownością. Tym, co wykona, odsłoni całkiem niespodziewane oblicze mężczyzny o chłopięcym uroku. Początek jak z melodramatu: uroczy on, wpatrzony w obraz przesuwający się na ekranie smartfona, na którym ona uśmiecha się do niego. Młoda kobieta już nie żyje. Ciężko chora, świadoma odchodzenia, zadbała jeszcze, by mąż miał przyjaciela i jako ostatni prezent kupiła mu psa.

Przypadek sprawi, że życie wdowca stanie się pogonią za śmiercią. John wróci do świata, który dla niej porzucił. Wejdzie w orbitę rosyjskiej mafii, kiedy bezkarny syn największego z gangsterów dla kaprysu kradnie mu auto i zabija psa.

John Wick, który, w całym tego słowa znaczeniu, zabetonował przeszłość, teraz pruje podłogę, wydobywa skrzynki z bronią oraz złotymi monetami i zaczyna polowanie. Tata mafioso doskonale wie, co to oznacza dla jego potomka oraz interesów.
John, ksywa Baba Jaga, to zabójca, z którym się nie wygrywa. Krew w żyłach ma mrozić przypomnienie choćby tego, że samym ołówkiem zabił w restauracji trzy osoby.

Mściciel z kamienną twarzą metodycznie kroczy tropem mafijnego synalka. Tata wzmacnia ochronę. Mafioso wie, że przebaczenia nie będzie. Wynajmuje nowe siły. W tym mistrzów zabijania. Zlecenie na Johna przyjmuje jego dawny przyjaciel (Willem Dafoe), ale...

Polowanie zdaje się nie mieć końca. Stary mafioso siedzi w fotelu zadumany niczym ojciec chrzestny, a w powietrzu wisi pytanie: jak to się skończy?

„John Wick”, zrealizowany sprawnie, w dobrym tempie, z ostrą muzyką, nie udaje moralitetu. Jest bezwzględną wojną złych i wściekłych. Reżyserzy David Leitch i Chad Stahelski wykorzystują każdy pretekst, by konfrontować zdeterminowanego bohatera z przeciwnikami.

Sprawiedliwość w tej krwawej bajce o Babie Jadze jest taka, jak ci, którzy mają swoje racje, by o nią wojować. Tylko dla wytrwałych, zaprawionych w starym kinie akcji. (101 min)