Jak bal, to z Tuwimem

Teatr Nowy popisał się interpretacją „Balu w operze”. Lech Raczak (legenda Teatru Ósmego Dnia) wraz z Darią Anfelli czyta satyryczny poemat jak scenariusz thrillera, a nawet horroru. Wjeżdżają dwa kontenery na śmieci i dwa żyrandole, zjawiają się wszyscy, którzy tworzą społeczny zsyp. Szukają życiowych podniet, swojego miejsca. Zabawa i apokalipsa splatają się w jedno.

Jak bal, to bal!
Coś z podniosłości spisanej w Objawieniu św. Jana i „Nasza jest noc...”.
Aktorzy świetnie podają tekst, całość brzmi niczym niekończąca się relacja z tego jak było, jest i... będzie. Roman Chruściel, Dariusz Jędrzejek (duet szalonych projektantów występujących jako Transmode) ubrał wszystkich niebanalnie i dołożył rewię mody. Nawet iluzjonista (Damian Spętany) wpisał się w to wirowanie indywidualności i indywiduów. Orkiestra grała ekstra, a wciąż nowe postacie ożywiali: Malwina Irek, Jolanta Jackowska, Magdalena Kaszewska, Aleksandra Posielężna, Delfina Wilkońska, Przemysław Dąbrowski, Łukasz Gosławski, Artur Gotz, Gracjan Kielar, Adam Kupaj, Adam Mortas.

A w Teatrze Powszechnym, na Małej Scenie, ujawnił się „Tu-wim”. Czwórka aktorów: Aleksandra Listwan, Ewa Sonnenburg, Damian Kulec (także świetny perkusista), Arkadiusz Wójcik i przy klawiszach Paweł Jabłoński budują widowisko niby z niczego i od niechcenia. Nie zjawiają się bowiem jako odtwórcy ról, a osoby z obsługi teatru. I tak jakby przypadkiem rodzi się teatr absurdu zgrabnie spleciony z groteską. Sypią się wiersze i piosenki. „Co nam zostało z tych lat” i „A może byśmy tak, najmilszy...”, straszą „straszni mieszczanie” i jest rada: „całujcie mnie wszyscy...”.

Widowisko przygotowane przez Jerzego Jana Połońskiego i Jarosława Stańka ma w sobie coś z klimatu cyrkowo-wodewilowego i ducha kabarecików pani Olgi L. Kto kupi konwencję, będzie się dobrze bawił, smakując teksty i racząc się interpretacją. Powszechny był z „Tu-wimem” w Stuttgarcie i tam także zdobył widownię (bisy i brawa na stojąco).
Zatem spróbujmy poezji wprost z obu scen. Warto!