80-letnia kobieta i 40-letni mężczyzna zachorowali na tężec w Łodzi. Oboje są w szpitalu. Stan kobiety jest ciężki - jest hospitalizowana na intensywnej terapii.
Dwa przypadki tężca w Łodzi. 80-letnia kobiet, mieszkanka Pabianic i 40-letnik mieszkaniec Łodzi trafili do szpitala im. Biegańskiego. Stan kobiety jest poważny. Mężczyzna jest w lepszej formie.
Oboje pacjenci (nie są spokrewnieni) mieli kontakt z ziemią. Starsza pani pracowała w ogródku i zanieczyściła ranę na skórze, a mężczyzna kąpał się w Warcie.
- Pacjenci nie mieli szczepień przypominających przeciwko tężcowi - mówi dr Piotr Krawczyk, kierownik zakaźnej izby przyjęć w "Biegańskim". - Ostatnią dawkę szczepionki przyjmuje się w wieku 18-19 lat, a następnie raz na 10 lat powinno się przyjmować dawkę przypominającą. Powinny to robić zwłaszcza osoby starsze, które mają więcej czasu wolnego, lubią pracować na działkach.
Szczepienie przeciwko tężcowi jest obowiązkowe i otrzymuje je w trzech dawkach każde dziecko.
Tężec jest chorobą zakaźną występującą na całym świecie. Objawy tężca wynikają z działania neurotoksyny produkowanej przez bakterie Clostridium tetani, której głównym rezerwuarem są zwierzęta roślinożerne.
Bakterie bytują w przewodzie pokarmowym tych zwierząt, nie powodując u nich choroby. Bakterie w postaci przetrwalników (forma umożliwiająca bakteriom przetrwanie niekorzystnych warunków) uwalnianie są z kałem do środowiska. Najwięcej przypadków tężca u ludzi występuje na skutek skażenia rany glebą lub kurzem. Po okresie inkubacji trwającym około 2 tygodni (czasem dłużej), na skutek działania toksyn produkowanych przez bakterie w ranie, pojawiają się objawy niespecyficzne (gorączka, osłabienie) oraz zlokalizowane zaburzenia w funkcjonowaniu mięśni. Następnie nasilają się uogólnione skurcze mięśni, często doprowadzając do zgonu z powodu uszkodzenia serca lub płuc.
OBJAWY I JAK LECZYĆ - KLIKNIJ KOLEJNE ZDJĘCIE
Pogoda na czwartek:
Charakterystycznym objawem tężca jest szczękościsk, któremu towarzyszy skurcz mięśni karku, grzbietu, brzucha, kończyn. Choroba może mieć przebieg lekki (ze szczękościskiem, słabym, krótkotrwałym porażeniem), bądź też ciężki, charakteryzujący się wystąpieniem uogólnionych prężeń, zaburzeń połykania, duszności, obfitymi potami, bezdechem, sinicą, zamroczeniem. Zapobieganie zakażeniu opiera się głównie na ograniczeniu możliwości zanieczyszczenia rany glebą, czy też kurzem oraz przestrzeganiu zasad higieny.
W przypadku zranienia np. podczas pracy z ziemią, ściekami, przy nawożeniu, ranę należy niezwłocznie oczyścić i jak najszybciej skontaktować się z lekarzem, który podejmie decyzję co do dalszego postępowania. Śmiertelność w przypadku tej choroby bliska jest 50% i zależy od nasilenia i rodzajów objawów klinicznych, wieku chorego i czasu oraz rodzaju wdrożonej opieki medycznej. Terapia obejmuje m.in. umycie i dezynfekcję zanieczyszczonej rany, ewentualnie jej chirurgiczne opracowanie, podanie antybiotyków i specyficznych immunoglobulin, a także, w razie potrzeby, zastosowanie intensywnej terapii.
