Chcieli się upomnieć o prestiż zawodu nauczyciela i zaprotestować przeciwko niszczeniu polskiej szkoły

Mieli w niej wziąć udział nauczyciele, pracownicy oświaty, rodzice, parlamentarzyści. Chcieli po raz kolejny domagać się szacunku i godnego traktowania nauczycieli i wychowawców młodego pokolenia, godziwych zarobków i warunków pracy w szkołach, przypomnieć postulaty strajkowe sprzed roku.

- Początkowo spodziewaliśmy się na niej około 500 osób, potem – w miarę rozwoju sytuacji z koronawirusem w kraju – ograniczyliśmy liczbę uczestników do 200 – mówi Marek Ćwiek, prezes okręgu łódzkiego ZNP. - Nie rezygnowaliśmy, bo też miała się odbyć na świeżym powietrzu. Jednak podporządkowując się zaleceniom Wydziału Zarządzania Kryzysowego i Bezpieczeństwa UMŁ i po konsultacji z Państwowym Powiatowym Inspektorem Sanitarnym w Łodzi – ostatecznie odwołaliśmy zgromadzenie.

Wcześniej pikiety odbyły się już w Krakowie, Gdańsku, Katowicach, Szczecinie – w ramach akcji „8 kwietnia, pamiętamy”.

- Chcieliśmy zaprotestować przeciwko obecnej sytuacji w oświacie, niskim wynagrodzeniom, obniżaniu prestiżu zawodu nauczyciela, braku podwyżek w szkołach – podkreśla Marek Ćwiek. - W tej chwili po studiach nauczyciel stażysta otrzymuje wynagrodzenie w wysokości zaledwie 1780 zł brutto. Nawet tysiąc złotych jednorazowego świadczenia stażowego nie jest zachętą, by młody człowiek chciał pracować w szkole. A oświacie zaczynają doskwierać problemy kadrowe. Średnia wieku nauczycieli dziś to 45 lat. Szkolnictwo zawodowe ratuje się emerytami. Jeśli nie będzie sensownych podwyżek, za chwilę nie będzie miał kto uczyć. Bo czy obiecane na wrzesień 230 złotych brutto dla nauczyciela dyplomowanego to jest znacząca kwota? Oburza nas brak stabilizacji, spokoju pracy, złe zmiany w prawie oświatowym, przeładowane programy nauczania.

Podczas pikiety miała zostać odczytana deklaracja obywatelska „Szkoła, jakiej chcemy”.
DEKLARACJA OBYWATELSKA
SZKOŁA, JAKIEJ CHCEMY
Chcemy, by polski system edukacji sprostał wyzwaniom XXI wieku, kształcąc odpowiedzialnych obywateli i obywatelki, kierujących się zasadami demokracji, kreatywnych, krytycznie myślących, zdolnych do rozwiązywania problemów i do zbiorowego działania.
Wskazujemy kierunki zmian, dzięki którym nauka będzie skuteczniejsza i dostosowana do potrzeb współczesnego świata, a szkoła – dziś często wyobcowana – stanie się uczestniczką życia wspólnoty lokalnej, krajowej i globalnej. A także miejscem samorealizacji zarówno nauczycielek i nauczycieli, jak i uczących się, którzy spędzają w niej znaczną część swego młodego życia.
Deklaracja korzysta z dorobku wielu inicjatyw, które zrodziły się w odpowiedzi na chaos odgórnych reform obecnego rządu. Ma ona służyć dalszej pracy nad wizją szkoły i szczegółowymi rozwiązaniami wypracowywanymi wspólnie z nauczycielkami i nauczycielami, związkami zawodowymi, samorządowcami, ekspertkami i ekspertami, naukowcami, rodzicami oraz uczennicami i uczniami.
Prawdziwa reforma musi być procesem rozłożonym na kilka lat, a zadaniem oświeconych władz będzie - tylko i aż - pomoc w jego organizacji. Ale debatę trzeba prowadzić już dzisiaj. Zmiany wprowadzać tam, gdzie to tylko możliwe zwłaszcza, że wiele szkół, nauczycielek i nauczycieli już teraz tworzy edukację na miarę naszych oczekiwań, wyzwań i wartości.
Szkoła, jaką chcemy tworzyć, to:
1. SZKOŁA KOMPETENCJI KLUCZOWYCH
2. SZKOŁA WSPÓŁPRACY A NIE RYWALIZACJI
3. SZKOŁA PROJEKTÓW, BADAŃ I DEBAT
4. SZKOŁA OBYWATELSKA
5. SZKOŁA, KTÓRA DECYDUJE O SOBIE
6. SZKOŁA RÓWNYCH SZANS
7. SZKOŁA, KTÓRA WSPIERA UCZNIÓW I DBA O DOBRE RELACJE
8. SZKOŁA DOBRZE FINANSOWANA
9. SZKOŁA NAUCZYCIELI PROFESJONALISTÓW
10. SZKOŁA BEZ POLITYKI