Bilet do kina: "Tajemnica Filomeny", czyli wiara i grzech

Starsza pani wpatruje się w starą fotografię. Jest na niej chłopczyk. Za chwilę czas cofnie się o pół wieku. Wtedy nastolatka poznała w wesołym miasteczku przystojnego młodzieńca. Teraz potrafi powiedzieć głośno, że seks jej się bardzo podobał. Zaszła w ciążę. Jako grzesznica została wysłana przez bogobojną irlandzką rodzinę do klasztoru. Takie jak ona rodziły tam bez jakiejkolwiek pomocy (kara za to, co zrobiły), wiele umierało. Pokutą była katorżnicza praca. Ona i inne godzinę dziennie mogły oglądać swoje dzieci. A potem nagle przyjeżdżali rodzice adopcyjni i maleństwa znikały. Bez śladu. Zakonnice nie zdradzały ich losu.

Michael miałby 50 lat. Filomena nigdy nie pogodziła się z jego stratą, ale nie potrafiła poradzić sobie z szukaniem śladów.
W jej dramat wpisze się Martin Sixsmith (Steve Coogan, jest też współautorem scenariusza), dziennikarz o wysokiej pozycji, który nie potrafi się odnaleźć po utracie pracy. Sprawa Filomeny – historia z życia – zdaje się poniżej jego formatu, ale gdy się nią zajmie, wyruszy z Filomeną, by szukać Michaela. Droga wiedzie za ocean.

Relacje między pogodną, prostolinijną kobietą i bufonowatym mężczyzną stają się równie ważne, jak sprawa, która ich połączyła. Wędrówka będzie splotem sytuacji poważnych i skłaniających do uśmiechu. Dwoje ludzi z różnych światów i pokoleń dopełnia się w tej próbie, w którą wpisane jest pojmowanie wiary, grzechu, bezkarności i odpowiedzialności. Ciężko doświadczona Filomena nie ma w sobie nienawiści. Martin dotknie tego, co znaczy wybaczać. Żadne z nich nie zmieni swoich zasad – ona nie przestanie wierzyć, on pozostanie ateistą. Reżyser Stephen Frears („Królowa”) prowadzi swoich bohaterów z wyczuciem racji. Nie gubiąc sprawy i wagi przeraźliwych praktyk, odbywających się w cieniu powagi Kościoła, wyważa proporcje między postawą, światopoglądem bohaterów. „Tajemnica Filomeny” to bardzo dobra filmowa robota. (98 min)