Życie przy koksowniku. Grzeją się tu, śpią, gotują

- Trafiłem na ulicę, bo nie mogę znaleźć pracy -- tłumaczy. -- Jestem operatorem dźwigów i chociaż w ręku mam dobry fach, to okazuje się, że jestem za stary, by zaczepić się gdzieś na stałe.

Zdarza się, że pan Stefan i jego koledzy siedzą spędzają przy koksowniku nawet całą dobę.
- Można zagrzać mielonkę w puszce, usmażyć na blasze kawałek kiełbasy lub ugotować w słoiku trochę wody na herbatę czy kawę -- mówi Ryszard Królewiak, rówieśnik pana Stefana, były górnik. - W nocy można oprzeć się o siatkę lub latarnię i trochę się zdrzemnąć.

By nie siedzieć na chodniku, bezdomni przytargali z pobliskiego sklepu skrzynki po napojach.
- Siadamy sobie na nich, a żeby nie były zbyt zimne, ogrzewamy je często nad paleniskiem - mówi Sylwester Filipski, były malarz pokojowy.

Choć warunki nie są komfortowe, żaden z mężczyzn nie chce skorzystać z noclegów w schronisku.
- Ja się boję tam spać - mówi pan Stefan. - Kilka razy spotkałem tam podejrzanych typów. Nie chciałem, żeby mnie okradli, więc uciekłem.

Widząc mężczyzn grzejących przy koksowniku, wielu łodzian podrzuca im coś jedzenia lub daje parę złotych. Widok bezdomnych w centrum Łodzi nie wszystkim jednak odpowiada.
- To wstyd dla miasta, by bezdomni siedzieli prawie na środku jednej z głównych ulic - uważa pani Anna, studentka.