ŁKS. Taka jest prawda. Gdy liderzy znikają z radaru, drużyna tonie!

Odpowiedź przynosi ostatni nieudany ligowy pojedynek z Górnikiem Polkowice. Następuje kompromitacja, bo łodzianie nie potrafi pokonać na własnym boisku jednego z outsiderów, tracąc bramkę i dając rywalom przejąć inicjatywę na boisku.

Gdy Pirulo zaczyna przytrzymywać piłkę pod nogą i sfrustrowany rozglądać się dookoła, nie widząc żadnego dobrze ustawionego partnera, gdy Antonio Dominguez zaczyna kręcić bezproduktywne kółeczka wokół własnej osi, gdy Mikkel Rygaard, po udanym początku i strzelonej bramce, zaczyna dreptać po boisku i notować stratę za stratą, wtedy wiadomo, że całkowicie posypie się gra drugiej linii i nic pozytywnego w postawie ŁKS na boisku już raczej nie będzie.

To dobrze opłacani zagraniczni piłkarze powinni w trudnych momentach pchać grę ŁKS do przodu, podnosić jej jakość, niestety tego nie robią, ginąc w tłumie ligowych przeciętniaków.

Może brak regularnych wypłat w klubie frustruje ich do tego stopnia, że chcieliby jak najszybciej ewakuować się z al. Unii z Łodzi? Frustrować może, ale nie tłumaczy braków w przygotowaniu fizycznym i zaangażowania.

Fizycznie najlepiej trudny rozgrywania serialu ligowych i pucharowych spotkań znoszą gracze, którzy więcej mieli kontaktów z drugą niż z pierwszą drużyną ŁKS: walczący za dwóch, coraz pewniejszy Oskar Koprowski i nie uznający straconych piłek Maciej Radaszkiewicz.

Wielka szkoda, że po zejściu z boisku w meczu z Górnikiem Maksymiliana Rozwandowicza, sztab trenerski nie zdecydował się przekazać kapitańskiej opaski Koprowskiemu, tylko Dominguezowi. Może podwójnie zmotywowany Oskar pociągnąłby ŁKS do lepszej, skuteczniejszej gry, zakończonej ligowym sukcesem?!